
Jest największym ptakiem szponiastym w północnej Europie. Często, mylnie nazywany orłem, bielik, należy do rodziny jastrzębiowatych.
Szybujące nad Szklarską Porębą ptaki zostały wypatrzone już jakiś czas temu. Ze względu na fakt, że bielik jest rzadkim gatunkiem, wokół gniazd jastrzębiowatych obowiązuje strefa ochronna. Przez cały rok w promieniu do 200 m, a od 1 stycznia do 31 lipca w promieniu do 500 m. Również ich lokalizacja objęta jest tajemnicą prawną. Działania te mają na celu, obronę tego wspaniałego gatunku przed, niekiedy, nachalnością gapiów oraz fotografów. W szczególności jednak, przed kłusownictwem.
Biorąc pod uwagę liczebność występowania tego gatunku w całej Europie, Polska znajduje się na trzecim miejscu z szacowaną liczbą 700 par. Jedna z nich gniazduje w Karkonoskim Parku Narodowym, kolejna zadomowiła się w Górach Izerskich. Bieliki w odróżnieniu od orłów, mają gołe skoki. Orzeł natomiast ma upierzone łapy aż do palców.
Dorosły ptak jest ubarwiony brunatno z rozjaśnioną głową i ramionami oraz krótkim, białym ogonem. Dziób żółty, potężny, a mocne nogi mają nieopierzone skoki. Młody jest brunatny o łaciatym upierzeniu z ciemnym dziobem i ogonem, które jaśnieją z wiekiem i osiągają ubarwienie dorosłych po 4-5 latach. Rozpiętość skrzydeł dochodzi do 240 cm.
Bielik ma status gatunku specjalnej troski. Jest tak, ponieważ liczebność tego ptaka gwałtownie zmalała w XX wieku. Na szczęście, dzięki zabiegom ochronnym populacja bielika wzrosła i ustabilizowała się.
foto: pxhere.com
Bielik w Karkonoszach
Twoje zdanie jest ważne jednak nie może ranić innych osób lub grup.
Komentarze opinie