Bunkry nad Smedavą

Pozostałości po czechosłowackich umocnieniach w Karkonoszach i Górach Izerskich są prawdziwą gratką dla miłośników militariów. Na lekkie bunkry przeciwpiechotne można natknąć się nawet podczas wędrówek w wysoko położonych partiach gór.

Kilka bunkrów tzw. Řopíków znajdziemy nad Smedavą - ważnym węzłem szlaków turystycznych w Izerach. Stoi tu stare schronisko, wybudowane przy uczęszczanym od wieków szlaku łączącym Desną i Bílý Potok. Schronisko zbudowano w 1935 roku pod szczytem góry Izery.

Pnąca się w górę droga prowadząca nad doliną Bílej Smědy była strzeżona przez kilka położonych w pobliżu lekkich bunkrów. To popularne Řopíki. Ich nazwa pochodzi od skrótu : Ředitelství opevňovacích prací (Dyrekcja robót fortyfikacyjnych). W zamierzeniu władz Czechosłowackich miały stanowić zaporę dla hitlerowskiej inwazji i zapobiec zbrojnemu zajęciu Sudetenlandu. Umocnienia w Karkonoszach i Górach Izerskich stanowiły część Czechosłowackiego systemu umocnień zwanego również Małą Linią Maginota. Pas bunkrów obejmował niemal całe Północne Czechy i rozciągał się od Doliny Łaby na zachodzie aż po Český Téšín (Czeski Cieszyn) na wschodzie.

Wybudowano wówczas ponad 9 tysięcy lekkich i tysiąc ciężkich bunkrów. Do końca 1939 roku planowano wybudować w sumie 16 tysięcy głównie lekkich bunkrów. Dla porównania na Linii Maginota stało 5800 betonowych schronów. Bunkry nigdy jednak nie zostały wykorzystane w warunkach bojowych. Na mocy układu monachijskiego w 1938 roku, Francja i Wielka Brytania zgodziły się i wymusiły na Czechosłowacji oddanie Sudetów Niemcom. Większość z bunkrów została później zniszczona przez Niemców. Jednak do naszych czasów przetrwało ich około tysiąca. Pomimo upływu lat ich degradacja postępuje bardzo powoli co świadczy o solidnym wykonaniu.

Bunkry nad Smedavą to lekkie schrony bojowe vz.37 typu B. Miały po jednej strzelnicy do prowadzenia ostrzału bocznego i jedną do ognia na wprost. Dodatkowo jedna wewnętrzna, trzymała pod ogniem wejście do bunkra.

Od strony spodziewanego natarcia nieprzyjaciela chroniła je gruba ściana szersza od samego schronu. Dlatego strzelnice karabinów maszynowych były stosunkowe dobrze chronione przed ostrzałem z przedpola.

W założeniu bunkier miał być odporny na bezpośrednie trafienia pociskami kalibru nawet 105 mm. Bunkry dowodzenia wytrzymać miały ostrzał pociskami 150 mm. W ścianach bocznych znajdowały się jeszcze wyrzutniki granatów do obrony bezpośredniej. Standardową załogę stanowiło siedmiu żołnierzy : dowódca, zastępca dowódcy, dwóch strzelców, dwóch amunicyjnych oraz łącznik.

Bunkry zwykle stawiono w linii by mogły wzajemnie osłaniać się ogniem. Przed rozpoznaniem lotniczym chroniła je półmetrowa warstwa darni na kopule oraz siatki maskujące. Wiele z nich przypominało naturalne formacje skalne.

Bunkry nad Smedavą

Wybierasz się w Karkonosze? Poniżej mapa atrakcji turystycznych w regionie. Kliknij w prawy górny róg na mapie aby otworzyć