Wieża widokowa na Wieżycy. Pamiątka wielkiej bitwy.

Wieża widokowa w Dobromierzu stoi w miejscu o wielkim niegdyś znaczeniu historycznym. W okolicy rozegrała się bowiem jedna z większych bitew XVIII wieku, kiedy rodziła się pruska potęga militarna.

Bitwa pod Dobromierzem (4 czerwca 1745 roku) była przełomowym momentem drugiej wojny śląskiej podczas której Austria próbowała odebrać Prusom utracony wcześniej teren Dolnego Śląska. Do momentu starcia w gorszym położeniu byli Prusacy. Bowiem ich wyprawa na Czechy w 1744 r. skończyła się klęską. Nie sprzyjała im też sytuacja polityczna w Europie. Za wszelką cenę Prusy starały się więc utrzymać Śląsk, bo utrata tej prowincji oznaczała koniec potęgi Prus. Armia austriacko-saska wysłana z Czech w końcu maja do zdobycia Śląska, liczyła 71 tys. żołnierzy (2/3 tych sił stanowili Austriacy, 1/3 Sasi).

Król pruski Fryderyk II dysponował niewiele mniejszą armią a co więcej udało mu się niepostrzeżenie podejść pod wojska koalicji i zagrodzić im drogę. Ponadto wojska austriacko - saskie do bitwy wchodziły częściami, podczas gdy główne siły pruskie, rozwinęły się do natarcia od początku. W kilkugodzinnym morderczym starciu karabinowym, Prusacy zaczęli brać górę, a Austriacy rozpoczęli odwrót. Wówczas miał też miejsce wypadek, który o wyniku bitwy nie przesądził ale zwielokrotnił straty wojsk koalicji antypruskiej.

W chwili, gdy piechota austriacka zbierała się do odwrotu, kula armatnia zabiła jej dowódcę, feldzeugmeistra Thungena, a równocześnie ranny został gen. Daun. Przerażenie tymi wypadkami żołnierze jednego z regimentów rzucili się do ucieczki i w austriackich szeregach powstała luka. Wykorzystał ją pruski regiment dragonów Bayreuth, który przez asekurował piechotę pruską między Godzieszówkiem a Tomkowicami. We wspaniałej szarży (podobno najsłynniejszej w dziejach kawalerii pruskiej)  pułk kawalerii dowodzony przez Otto Magnusa von Schwerin, rozbił 20 batalionów piechoty i zdobył 67 chorągwi. Szarża ta nie rozstrzygnęła wygranej już bitwy, ale bardzo zwiększyła rozmiary pruskiego zwycięstwa.

Na drugi dzień po bitwie na Wieżycy,, Fryderyk II Wielki, król pruski, dokonał przeglądu zdobytych na nieprzyjaciołach sztandarów.

Sto lat później, na tym dawnym szubienicznym wzgórzu, postanowiono wybudować pomnik (wieżę widokową) upamiętniający wielkie pruskie zwycięstwo. Zmieniono wówczas nazwę góry z Szubienicznej na Wzgórze Zwycięstwa. Z powodu braku funduszy budowa początkowa stanęła ale w 1847 roku wsparł ją król Fryderyk Wilhelm IV. W latach 1877-1879 wieżę przebudowano według projektu Karla Lüdecke na Pomnik Chwały Żołnierza Pruskiego.  Powstała wówczas nowa bryła wieży w stylu neogotyckim. Dwupiętrowa budowla z zadaszeniem, na planie ośmiokąta foremnego, gdzie do wysokości pierwszego piętra powstał okrągły hol, którego zadaszenie jest tarasem widokowym. Umieszczono w nim tablice wotywne z granitu. Każda poświęcona była innej bitwie (1813 -15, 1849, 1864, 1866, 1870/71, 1914). Obok wieży wybudowano restaurację z salą balową oraz letnią restaurację.

 Po wojnie obiekty na Wieżycy działały do około 1952, gdy dzierżawcy zrezygnowali z powodu nadmiernych obciążeń podatkowych. Opuszczone obiekty szybko popadły w ruinę. Wieżę w 1991 roku uratował pan Edward Hałdaś, który obiekt kupił, wyremontował i do dziś udostępnia zwiedzającym.

Wieża znajduje się tuż przy drodze krajowej nr 5 i powinna być obowiązkowym przystankiem podczas podróży z Wrocławia w Karkonosze.

Wieża widokowa na Wieżycy. Pamiątka wielkiej bitwy.