Sztolnia w Jagniątkowie - Wyjątkowe ale niebezpieczne wyrobisko

Sztolnia w Jagniątkowie (OP-7) to niezwykły obiekt, który zapewnia fascynujący wgląd w strukturę geologiczną granitowego masywu Karkonoszy. Pomimo swoich skromnych rozmiarów - zaledwie ponad 300 metrów sumarycznej długości wyrobisk, rozwiniętych w jednym kierunku - miejsce to kryje w sobie wiele ciekawych zjawisk. Jego eksploracja jest jednak skrajnie niebezpieczna.

Jest to prawdziwa skarbnica wiedzy dla pasjonatów geologii, ponieważ można tu zaobserwować wiele interesujących fenomenów. Między innymi można podziwiać styk dwóch podstawowych odmian granitu karkonoskiego, śledzić strukturę wewnętrzną stref dyslokacyjnych oraz zgłębiać tajemnice mineralizacji kwarcowej i występowania rud.

Historia sztolni na zboczu góry Sośnik (650 m n.p.m.) sięga czasów powojennych, kiedy to przeprowadzano poszukiwania złoża uranu. W 1954 roku, w rejonie poszukiwawczym OP-7 „Jagniątków”, zarejestrowano silną anomalię radiometryczną, co skłoniło do rozpoczęcia drążenia badawczej sztolni. Po roku nieprzynoszącym oczekiwanych rezultatów, prace zostały przerwane, a wejście do sztolni zawalone.

W roku 1954, podczas wykonywania zdjęcia emanacyjnego, odkryto silną anomalii radiometryczną (2200 μR/h) w okolicy, co skłoniło do nazwania tego obszaru obszarem poszukiwań OP-7 „Jagniątków”. Podjęto próbę głębienia wyrobiska badawczego, jednakże już w kolejnym roku, wobec braku pozytywnych rezultatów, przerwano prace górnicze i zlikwidowano wejście do sztolni przez rozstrzelanie.

Sama sztolnia w Jagniątkowie składa się z korytarzy o łącznej długości 260 m, w tym 50-metrowego chodnika. Pierwszy odcinek sztolni, mający 200 metrów, biegnie prosto w kierunku północno-zachodnim. Około 220 m od sztolni odchodzą dwa chodniki o długości około 25 metrów. Dodatkowo, od głównego korytarza odchodzą pod niewielkim kątem dwa krótkie, ślepe chodniki w odległości 165 i 205 m od otworu wejściowego.

Zdecydowaną większość ociosów wyrobiska tworzy klasyczny porfirowaty granit karkonoski. W jego tle występują skalenie o różowej i białej barwie. Ponadto występuje tu kwarc i liczne blaszki biotytu.

Można tu zaobserwować różnorodne zjawiska geologiczne. Porfirokryształy tworzą skały o białej barwie (o długości od 12 do 20 mm) oraz o różowej barwie (o długości od 15 do 45 mm). W tym obszarze stwierdzono obecność pakietów szlirów biotytowych, które są szczególnie widoczne na końcu zachodniego chodnika, gdzie tworzą szerokopromienny fałd. Ponadto, w głównym wyrobisku, w odległości 120 m od otworu wejściowego, można zaobserwować szlify biotytowe, które częściowo wykazują regularny przebieg i orientację. Ku północy ich przebieg staje się falisty, a w niektórych obszarach wyróżniają się strefy wypełnione materiałem bogatym w biotyt lub pogrązów melagranitu.

W pobliżu obszarów szlifów biotytowych, zarówno w zachodnim chodniku, jak i w głównym wyrobisku na 120. metrze, można zauważyć niewielkie obszary szarego granitu o równokrystalicznej strukturze, które są uboższe w biotyt. Ta sytuacja jest szczególnie wyraźna w drugim z wymienionych punktów, gdzie prawdopodobnie mamy do czynienia z doskonale odsłoniętą strefą kontaktową między dwoma odmianami granitu karkonoskiego - centralną i grzbietową.

Dodatkowo, na obszarze około 120 m od otworu wejściowego sztolni, stwierdzono występowanie aplitu, co dodatkowo wzbogaca różnorodność geologiczną tego obszaru. Wewnątrz sztolni można zobaczyć różnorodność stref dyslokacyjnych, które różnią się zarówno pod względem wykształcenia, jak i wielkości.

Sztolnia jest ekstremalnie niebezpieczna i to ostrzeżenie proszę potraktować dosłownie. Dlatego też nie podajemy jej dokładnej lokalizacji.

foto: Paweł Pawlak

Sztolnia w Jagniątkowie - Wyjątkowe ale niebezpieczne wyrobisko