Unikatowe fragmenty filmu z Góry Szybowcowej

Grunów, dzisiejszy Jeżów Sudecki, to wieś, która odegrała kluczową rolę w historii polskiego szybownictwa. W 1946 roku, po zakończeniu II wojny światowej, zaczęto rozwijać tu sport lotniczy, a szczególnie szybownictwo, na Górze Szybowcowej. Jest to jedno z najważniejszych miejsc związanych z tymi sportami w Polsce, znane z wyjątkowych warunków termicznych, które sprzyjały rozwojowi tego sportu. Góra Szybowcowa, wznosząca się na wysokość 561 m n.p.m., stała się jednym z pierwszych ośrodków szybowcowych w Polsce.

W latach 40. XX wieku działało tu lotnisko, które było miejscem szkoleń i lotów szybowcowych, a także wykształciło wielu wybitnych pilotażów. Zajmowano się tu nie tylko sportem, ale również produkcją szybowców. Góra była uznawana za doskonałe miejsce do przeprowadzania lotów, z widokiem na Karkonosze oraz Kotlinę Jeleniogórską, co dodatkowo podnosiło atrakcyjność tego miejsca dla miłośników latania.

Warto również dodać, że Szybowisko na Górze Szybowcowej, poza szybownictwem, stało się symbolem rozwoju lotniarstwa i paralotniarstwa w regionie. Obecnie miejsce to jest nadal wykorzystywane przez entuzjastów sportów lotniczych, a także stanowi popularny cel wycieczek turystycznych, z pięknymi widokami na otaczającą okolicę.

Jest to więc miejsce o bogatej historii, które nie tylko przyczyniło się do rozwoju szybownictwa w Polsce, ale także stało się integralną częścią lokalnej tożsamości i tradycji.

Historia jeżowskiego ośrodka szybowcowego, który wyrósł na fundamentach entuzjazmu i pasji ludzi związanych z lotnictwem, zaczyna się w 1912 roku, a jej początek można przypisać... kuflowi piwa, który trzymali w rękach weterani niemieckiego lotnictwa w jeleniogórskiej restauracji „Zur Post” (obecnie Bosman). Po zakończeniu I wojny światowej, spotykali się tu pasjonaci lotnictwa, którzy z zazdrością wspominali ośrodek szybowcowy w niemieckim Wasserkuppe. Zainspirowani tymi opowieściami, postanowili stworzyć podobne miejsce w Kotlinie Jeleniogórskiej. Ośrodki szybowcowe często lokowano w górach, ze względu na naturalne warunki do lotów. Kotlina Jeleniogórska, z fenomenalnymi warunkami termicznymi i zjawiskiem fali, które umożliwiało wznoszenie się szybowców na wysokości przekraczające 10 000 m, była idealnym miejscem do tego typu działalności.

Wspólna inicjatywa mogła się udać dzięki pomocy rodziny Schaffgotschów, znanego rodu hrabiowskiego. To oni ofiarowali 40 m³ drewna, które w tych czasach miało wartość większą niż gotówka, ze względu na inflację. Drewno zostało wykorzystane do budowy hangaru i warsztatu, które powstały w Jeżowie. W 1923 roku do ośrodka przybyli piloci Gottlob Espenlaub i Edmund Schneider, którzy, początkowo mieszkając w hotelu w Jeleniej Górze, zaczęli pracować nad tworzeniem szybowców i szkoleniem nowych adeptów.

Szkoła szybowcowa w Jeżowie rozpoczęła działalność w 1924 roku i była jednym z pierwszych ośrodków tego typu w Niemczech. Wkrótce po tym, pod przewodnictwem Wofla Hirtha, rozwijała się produkcja szybowców, a fabryka Schneidera, powstała w 1928 roku, zyskała międzynarodowe uznanie. Produkowano w niej takie modele jak „Grunau Baby”, które stały się ikoną w świecie szybowcowym, ze względu na swoją prostotę, wytrzymałość i akrobatyczne możliwości.

W 1933 roku szkoła została przekształcona w Państwową Szkołę Sportów Szybowcowych, która kształciła wielu znanych pilotów, w tym Hannę Reitsch, późniejszą słynną szybowniczkę i rekordzistkę. Po wybuchu II wojny światowej szkoła przekształciła się w ośrodek wojskowy, a zakłady Schneidera skoncentrowały się na produkcji wojennej.

Po wojnie, w 1945 roku, Polska wznowiła tradycje szybowcowe w Jeżowie Sudeckim. W 1946 roku, już pod polską administracją, utworzono Aeroklub Jeleniogórski, który, po krótkiej przerwie w latach 1951-1956, działa do dziś.

Unikatowe fragmenty filmu z Góry Szybowcowej