Ruiny zamku Grosshennersdorf - Burzliwa historia Górnych Łużyc

Großhennersdorf był już dworem w 1296 r., a jako siedziba rycerska wzmiankowana była w 1422 r. Prawdopodobnie istniał tu wówczas średniowieczny zamek na wodzie.

Pierwsza wzmianka o pałacowym dworze pojawiła się w 1563 r., natomiast o zamku w 1587 r. W 1657 r. doszczętnie zniszczył go pożar. Kiedy w 1676 r. zamek wszedł w posiadanie rodziny von Gersdorffów, nastąpiły gruntowne remonty i rozbudowa. 

Staw osuszono i utworzono ogrodzony park z oranżerią. Po śmierci Henrietty von Gersdorff w 1741 roku majątek został przekazany braciom Herrnhut. Półtorej dekady później park zaginął wśród bujnej roślinności.

W czasie wojen napoleońskich zamek Großhennersdorf służył jako obóz armii pruskiej. W latach 1857 i 1858 przeprowadzono pilnie potrzebne prace remontowe. W tym kontekście zamek otrzymał nowy kształt dachu. Pod koniec 1868 roku budowla uległa zniszczeniom spowodowanym przez burzę. Później był on tymczasowo używany do nabożeństw podczas budowy nowego kościoła. Na przełomie XIX i XX wieku w części zamku mieszkali robotnicy rolni.

Podczas I wojny światowej przetrzymywano tu jeńców francuskich. W 1930 roku zamek będący nadal własnością Bractwa został przekształcony w schronisko młodzieżowe. W 1937 roku Wehrmacht przejął zamek i dwór.

Ze względu na stan konstrukcyjny zamek został w 1946 roku zamknięty przez policję budowlaną. Niemniej jednak przybyło więcej rodzin uchodźców przesiedlanych z terenów Dolnego Śląska. Ostatecznie zamek był zamieszkany aż do 1952 roku, kiedy to coraz częściej wykorzystywano go na materiały budowlane.

Po zawaleniu się części wieży w latach 1977/1978 przeprowadzono prace rozbiórkowe.

W 2000 roku po drugiej stronie ruin stanęła rzeźba - Das Ihr werdet wie die Kinder (abyście stali się jak dzieci). To ostatnia, 16. stacja niezwykłego szlaku rzeźb prowadzącego z Hernnhut.

Ruiny zamku Grosshennersdorf - Burzliwa historia Górnych Łużyc